Blog

Przyznaję, do tego filmu mam słabość. Choć powstał w 1959 roku, śmieszy i bawi do dzisiaj. Mowa oczywiście o komedii z Marlin Monroe, Tony Curtisem i Jackiem Lemmonem zatytułowanej „Pół żartem, pół serio”. Dlaczego o nim wspominam? – bo w ostatniej scenie padają znamienne słowa: „Nobody is perfect”, które doskonale ilustrują przewodnią myśl dzisiejszej blogonotki.
Jeśli przyjrzymy się rynkowym tendencjom, łatwo zauważyć, że od kilku lat coraz mocniej widoczny jest trend związany z eksponowaniem brzydoty, dziwaczności lub niedoskonałości. Jak najbardziej można zaakceptować i zrozumieć politykę sprzedażową supermarketów Billa, która przeciwdziałając kulturowym wzorcom wyrzucania żywności, promuje wśród konsumentów markę Wunderlinge. To owoce i warzywa, nie zachwycające wyglądem, ale mające takie same wartości odżywcze, jak ich perfekcyjne odpowiedniki. Z uwagi na „wady optyczne” sprzedawane są po niższej cenie i znajdują wielu nabywców. Jednak wydaje się, że w niektórych obszarach producenci poszli o krok za daleko – mam na myśli głownie rynek zabawek. Trudno zrozumieć kreowanie mody na lalki-wampiry, pluszaki z wystającymi wnętrznościami, potwory z klocków, figurki śmierdzieli czy dedykowane dzieciom ilustrowane książki o ekskrementach. Ale same gadżety to nie wszystko – oprócz zabawki mały klient otrzymuje całą upiorną otoczkę – stronę internetową, na której można dokonać wirtualnego pochówku, koszmarne bajki w telewizyjnych kanałach czy gry komputerowe. Brrr… Mam wrażenie, że twórcy tych „niecodziennych bohaterów”, jak eufemistycznie nazywają wspomniane zabawki handlowcy i marketingowi spece, zapomnieli nie tylko o poczuciu estetyki ale również o etycznych aspektach biznesu. I chociaż makabryczne zabawki przedstawiane są jako odpowiedź na zainteresowanie konsumentów problematyką śmierci czy motywami kulturowymi rodem z horrorów, to mam wątpliwości, czy kolejność była dokładnie taka, jak chcieliby tego marketingowcy. A co Wy sądzicie?
(kaga)