Blog

Według danych Eurostat w Polsce w ciągu pięciu kryzysowych lat (od 2007 do 2012) odsetek dwudziesto-trzydziestolatków mieszkających ze swoimi rodzicami wzrósł o 4,6 punktów procentowych, podobnie jak w Grecji, Bułgarii, Słowacji i Luksemburgu. To jeszcze niewielka zmiana, biorąc pod uwagę chociażby wynik Węgier (9,2 p.p.). Jeśli jednak będziemy zwracać uwagę jedynie na zmianę, nie dostrzeżemy skali zjawiska – coraz więcej młodych ludzi mieszka w domach rodzinnych, co szczególnie widoczne jest w krajach południa Europy. I tak w 2012 na Słowacji blisko 57% osób, które mogłyby się już usamodzielnić, jest zaliczana do grupy bamboccioni, co w wolnym tłumaczeniu oznacza: dorosłe bobasy, czyli tych, którzy ciągle „siedzą na garnuszku rodziców”. W Grecji i Bułgarii ten odsetek wynosi ponad połowę, na Malcie ok. 49%, we Włoszech 46,6%, zaś Polska z wynikiem 43,4% znalazła się tuż za Słowenią (43,5%). Dlaczego młodzi nie chcą odchodzić „na swoje”? Powodów zazwyczaj jest kilka: bo tak jest wygodniej, bo nie mają stałej pracy, bo zbyt mało zarabiają i nie stać ich na samodzielne mieszkanie, bo takie wzorce kulturowe zostały im przekazane, bo najzwyczajniej w świecie w sensie ekonomicznym nie stać ich na bunt…
Czy taka sytuacja może przełożyć się na gospodarkę? Oczywiście, że tak, i to dwojako. W krótkim okresie dochody, którymi dysponują „dorosłe bobasy” przeznaczane są na przyjemności: modne ubrania, fajne gadżety, okazjonalne wypady do klubów czy restauracji, kino – w końcu wszystkie rachunki związane z opłatami za mieszkanie czy żywność ponoszą rodzice. To czysty konsumpcjonizm, który z lekka napędza gospodarkę. Jednak w dłuższym przedziale czasowym pojawiają się dużo poważniejsze problemy – im dłużej  bamboccioni mieszkają w rodzinnych domach, tym bardziej odciągają w czasie decyzję o założeniu rodziny – a to rodzi spore problemy demograficzne. Jak wpływają one na całość gospodarki – chyba nie muszę Wam wyjaśniać.
(kaga)